BANDAJ

(Bilenler bilir. Bir gün bir haber verdiler, önce gazetelerde, sonra televizyonlarda... Duyanların kanını donduran bir haber... Yeni doğan yavrusunu bir çöp bidonuna bırakan anne, ne yazık ki bununla da yetinmemişti.) Bir hata yaptığını biliyorum. "Keşke yapmasaydın!" demek elimde değil. Zaten elimden bir şey gelmiyor ki... Parmaklarım küçücük, hemde çok güçsüz. Bir şey tutamıyorum. Ağzımı açmakta zorlansam bile, çok şükür ki gözlerimle konuşuyorum. "Karnın acıktığında, annen seni doyurur, süt verir" demişlerdi, beni çabucak büyüten, kuvvetlendiren... Şimdi soruyorum sana: Neden vermedin? Anneler yavrularını sevip öpermiş. Neden öpmedin? Bir yanımda sen, diğer yanımda babam duracakmış, öyle demişlerdi. Hiç olmazsa sen anne! Neden durmadın? Yumuşacık bir yatakta uyumayı beklerken, beni bir çöp bidonuna fırlatıverdin. Kollarında ısınmayı hayal ederken, kışın en soğuk gününde çıplak bıraktın. Buna rağmen seni affediyorum. Hepsine razıydım ama ağzımı neden bantladın bilemiyorum. Emin ol bağırmazdım, zaten gücüm yetmezdi. Yaptığın hatayı kimseye anlatmazdım. Bir açsaydın ağzımı, dudaklarımdan sökseydin o siyah bandı, sadece bir şey söylemek isterdim sana: "Seni seviyorum anne! Beni terk etsen bile, beni öldürsen bile seviyorum!" Cüneyd Suavi