EVET MUTLUYUM

Hiç bir zaman göründüğüm kadar güçlü olamadım... Aslında çoğu zaman göründüğüm kadar mutlu değildim.. İçimde fırtınalar kopsa bile, yüzümde hep acı bir tebessüm vardı... İnsanlar fark etmedi, edemezdi.. Çünkü en az onlar kadar kendimi de inandırmıştım yalancı gülüşlere... Sadece aynaya baktığım zaman görebiliyordum acı gerçeği...
Onlar hep beni güçlü tanıdı, mutlu bildi, gülüşlerimle sevdi insanlar beni... Öyleydim çünkü... Yıkılmazdım, mutluydum ve her şeye inat gülüşlerim vardı benim... Ta ki seni tanıyana kadar...
Seni tanıdım, kendimi tanıyamaz hale geldim... Benliğimi almıştın sanki... Eski "Ben" den eser yoktu.. Acı çektim, geceleri sessizce ağladım sadece yastığım ıslandı. Sadece soğuk duvarlar dinledi hıçkırığımı... Haykırışlarım müzik notalarında kayboldu.. Kimse duymadı, bilmedi...
Duysa da bilse de, inanmazdı kimse... Çünkü ben ağlamazdım..Acı çekmezdim.. Sevemezdim de... Çünkü ben küçüktüm... Ta ki, seni tanıyana kadar... Seninle ve kattığın şeylerle büyüdüğümü anladım... Çünkü ilk defa kalbim acı çekti, gözlerim gözyaşlarıyla tanıştı.. Kulaklarım hep seni anlatan müzikler aramaya başladı...Kalemi ilk defa elime alıp seni anlatmaya çalıştım..Yalnız kalmak istedim çoğu zaman... Oysa ben kokardım yalnız kalmaktan...
Ve ilk defa yalan söyledim.. Oysa yalanı da bilmezdim ben.. Temizdi benim dünyam saftı... Herkesi kandırdım ve kendimi de...Mutluluk maskemi takmış geziyorum ortalıkta.. Geceleri düşüyor gülüşüm yüzümden... Herkes beni mutlu biliyor... Eğer mutluluk buysa, evet mutluyum...